حسینیه خمینی شهر(باولگان)در حال اتمام

به گزارش وبلاگ حمایتی تعزیه ایران،مراحل پایانی ساخت حسینیه خمینی شهر در حال اتمام است و به گفته ی مسولین ساخت، تا دهه ی اول ماه محرم پروژه عظیم ساخت این حسینیه به پایان رسیده و در دهه ی اول ماه محرم به مدت ده روز در این مکان تعزیه برگزار میگردد .
تصاویر تکمیلی و فهرست لیست تعزیه ها و تعزه خوانان به زودی از همین وبلاگ منتشر میگردد.
تصویر بالا برگرفته شده از:تعزیه سرا

وزیر ارشاد: حمایت از گروه‌های تعزیه حرفه‌ای

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی تعزیه را یک هنر اصیل ایرانی اسلامی معرفی کرد و گفت: از گروه‌های تعزیه فعال در طول سال حمایت می‌شود.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه کویر، "سید محمد حسینی" در حاشیه جلسه ستاد راهبردی استان کرمان، گفت: تعزیه یک هنر اصیل ایرانی است که با آموزه‌های دینی ایرانیان گره خورده است.

وقتی تعزیه جهانی شده است

بعد از کش و قوس های فراوان، آیین ملی تعزیه به عنوان یک میراث جهانی در سازمان یونسکو به ثبت رسید.

ثبت تعزیه در یونسکو که از سال 84 آغاز شده بود، هر بار به دلیل نواقصی در پرونده به تعویق می افتاد تا این که در نهایت مشخص شد این میراث معنوی ابتدا باید به ثبت ملی برسد و بعد در فهرست میراث جهانی ثبت شود. به همین دلیل مسئولان میراث فرهنگی بعد از رفع موازی کاری ها میان مرکز هنرهای نمایشی و سازمان میراث فرهنگی نواقص پرونده را رفع و پرونده جدید را به سازمان یونسکو ارسال کردند.

کهن ترین سوگواری مذهبی

 نمایش «تعزیه» هنر ناب ایرانی است که قدمت دیرینه ای دارد

تعزیه به معنی سوگواری، برپا داشتن یادبود عزیزان از دست رفته، تسلیت، امر کردن به صبر و پرسیدن از خویشان درگذشته است. اما آنچه به عنوان تعزیه مشهور است، گونه ای از نمایش مذهبی منظوم است که در آن عده ای اهل ذوق و کار آشنا در جریان سوگواری های ماه محرم و برای نشان دادن ارادت و اخلاص به اهل بیت پیامبر (ع)، طی مراسم خاصی بعضی از داستان های مربوط به واقعه کربلا را پیش چشم تماشاچی ها بازآفرینی می کنند.

تعزیه معمولا با به اجرا درآمدن پیش خوانی نمایش مجلس اصلی آغاز می شود. کسی که تعزیه را برپا می کند «بانی» و گرداننده آن را «تعزیه گردان»، «ناظم البکا» یا «معین البکا» و بازیگران آن را «تعزیه خوان» یا «شبیه خوان» می نامند. همچنین به سایر همکاران برپایی تعزیه «عمله تعزیه» می گویند.

به ادامه مطلب مراجعه شود

تعزیه در ایران

تکیه دولت، که به دستور ناصرالدین شاه ساخته شد، در ترویج تعزیه بسیار مؤثر بود. تعزیه خوانانِ آن جا که در حقیقت تعزیه خوانِ دولتی بودند زیر نظر "مُعین البُکا" در برابر شاه و درباریان تعزیه می خواندند.

صرف نظر از تعزیه هایی که موضوع و محتوای آن ها به زنان مربوط می شد مثل مجلس بی بی شهربانو، در دوره قاجار مجالس تعزیه زنانه نیز برپا می شد. که همه تعزیه خوانان و تماشاگران، زن بودند.

تعزیه زنان، به سبب تنگناهای عرفی، گسترش نیافت و به منازل ثروتمندان و شاهزادگان محدود شد.

تعزیه های درباری در زمان قاجاریان، به ویژه در دوره ناصرالدین شاه، از یک سو شاه را سرگرم می کرد و از سوی دیگر سبب عوام فریبی و دین دار نمایی او می شد و شاید به همین دلیل است که از دیدگاه تاریخی شکوفایی تعزیه در این دوران تنها مرهون توجه شاه و اشراف به تعزیه نبوده است ، بلکه بیشتر مدیون وجود تعزیه گردانهایی است که با ابتکار و خلاقیت خود لباس تازه ای را به قامت تعزیه دوختند؛ بدون آنکه در اصول آن تغییری ایجاد کنند. «خواجه حسینعلی خان» معاصر «فتحعلی شاه» و «محمد شاه»، «میرزا محمد تقی» تعزیه گردان دوران «محمد شاه» و «ناصرالدین شاه» و پسرش «میرزا باقر» ملقب به «معین البکا» وفرزند «معین البکا»، «ناظم البکا» از تعزیه گردانانی بودند که در این دوره معروف بودند.

در این میان «میرزا محمد تقی» تعزیه گردان، رکود و یکنواختی را که تعزیه با آن مواجه شده بود، از آن گرفت و به آن جنبه ای از تفنن و نمایش بخشید.

پسرش «معین البکا» در ادامه راه پدر، سطح اجرایی تعزیه را بالا برد و تعزیه جدیدی را پی ریزی کرد.

او به همراه پسرش دسته های بزرگ تعزیه را با اقتدار رهبری می کردند و با اشارات و حرکات خود بر همه عوامل اجرایی صحنه تسلط داشتند.براساس مدارک موجود معلوم است که در دهه اول ما ه های محرم عهد ناصرالدین شاه تقریبا سیصد مجلس « شبیه خوانی » د ر نمایش خانه های موقت و دائم یعنی تکیه ها و حسینیه ها برپا می شد. اما اوضاع به همین ترتیب باقی نماند.

با افول سلطنت قاجار و روی کار آمدن «رضاخان میرپنج» (1304 1320ش) ، به ویژه در دهه دوم سلطنتش، دوران شکوفایی تعزیه هم به سر آمد. سوگواری های ماه محرّم محدود شد و ممنوعیت های متعددی به وجود آمد و به تدریج برگزاری رسمی مجالس تعزیه متوقف شد، اما اجرای آن در روستاها کمابیش ادامه یافت. رضاخان به دلایل سیاسی و شاید کینه ای که به سنت های مذهبی ایران داشت، برگزاری تعزیه و هر نوع مراسم مذهبی را در ایران ممنوع اعلام کرد تا تعزیه از تکیه دولت و دیگر حسینیه ها و نمایشخانه هایی با آن عظمت و شکوه به پهنه روستاها و شهرهای کوچک رانده شود .