وقتی تعزیه جهانی شده است

بعد از کش و قوس های فراوان، آیین ملی تعزیه به عنوان یک میراث جهانی در سازمان یونسکو به ثبت رسید.

ثبت تعزیه در یونسکو که از سال 84 آغاز شده بود، هر بار به دلیل نواقصی در پرونده به تعویق می افتاد تا این که در نهایت مشخص شد این میراث معنوی ابتدا باید به ثبت ملی برسد و بعد در فهرست میراث جهانی ثبت شود. به همین دلیل مسئولان میراث فرهنگی بعد از رفع موازی کاری ها میان مرکز هنرهای نمایشی و سازمان میراث فرهنگی نواقص پرونده را رفع و پرونده جدید را به سازمان یونسکو ارسال کردند.

عظیم موسوی، مسئول پیگیری ثبت جهانی تعزیه ایران در این باره به ایسنا می گوید: «ثبت جهانی پرونده تعزیه سه‌چهار سال بود که پیگیری می‌شد، اما متاسفانه هربار پرونده ما در یونسکو با مشکلاتی روبه‌رو می‌شد. دی‌ ماه سال گذشته سازمان یونسکو 3 ماه به ما مهلت داد تا پرونده‌مان را تکمیل کنیم که در طول این زمان بنده فیلم «تعزیه ایران» را ساختم و پرونده 40 صفحه‌ای آن را با همکاری پژوهشگاه میراث فرهنگی به یونسکو ارائه کردیم. البته انتظار داشتم این پرونده هفته‌ آینده در یونسکو بررسی شود، اما گویا بررسی آن یک هفته زودتر انجام شد.»

موسوی تمام قراردادها و نشانه هایی که در تعزیه وجود دارد، مکان اجرا، انتخاب رنگ ها، نوع رجزخوانی ها، نوع کلام آوازی، نقش موسیقی در حین اجرا، اهمیت ماسک ها و مواردی از این دست را به تصویر کشید و در قالب یک مستند 10 دقیقه ای با عنوان «تعزیه» به یونسکو ارسال کرد.

این در حالی است که در جریان ثبت جهانی تعزیه، ترکیه هم یکی از مدعیان ثبت این آیین بود که به گفته موسوی، نمایندگان ایران پرونده را طوری تنظیم کردند تا یونسکو این آیین را منحصرا به نام ایران به ثبت برساند.